A. Christie "Poirot prowadzi śledztwo"

Autor: Agatha Christie

Tytuł oryginalny: Poirot investigates

Język oryginalny: angielski

Tłumacz: Brygida Kaliszewicz

Kategoria: literatura piękna

Gatunek: kryminał

Forma: zbiór opowiadań

Rok pierwszego wydania: 1924
Rok pierwszego wydania polskiego:
Wydawnictwo: Wydawnictwo Dolnośląskie

Stron: 163 

Ocena: 4/6

Z okładki: 

"Kobieta krzyknęła przeraźliwie i chciała uciec, ale mój przyjaciel zagrodził jej drogę.
- Niech mnie pan przepuści - zapiszczała. - On mnie zamorduje.
- Kto wykończył Luigiego Valdarno? - zapytał zachrypnięty Włoch, wymachując bronią, abyśmy się odsunęli. Nie odważyliśmy się ruszyć.
- Mój Boże, Poirot, to straszne. Co robić? - zawołałem.
- Wyświadczysz mi przysługę, jeżeli przestaniesz tyle mówić, Hastings. Mogę cię zapewnić, że nasz przyjaciel nie strzeli, dopóki mu nie powiem.
- Jesteś tego pewny, co? - odparł Włoch, uśmiechając się niemile. Kobieta w okamgnieniu zwróciła się do Poirota.
- Czego pan chce?

[Wydawnictwo Dolnośląskie, 2005] "

Przy poprzednim zbiorze opowiadań Christie ("Trzynaście zagadek") pisałam, że nie przepadam za opowiadaniami. W dalszym ciągu podtrzymuję swoją opinię, ale "Poirot prowadzi śledztwo" jest zdecydowanie lepsze od "Trzynastu zagadek", jednak nie pobiło "Pułapki na myszy".

"Poirot prowadzi śledztwo" jest zbiorem jedenastu opowiadań przedstawionych z punktu widzenia kapitana Hastingsa, przyjaciela głównego bohatera - detektywa Herkulesa Poirota.

Prawie wszystkie opowiadania mi się spodobały, jednak do dwóch mam pewne zastrzeżenia. 

Pierwszą z tych historii będzie "Tragedia w Marsdon Manor". Straaasznie naciągane. I bardzo mało prawdopodobna. Zdecydowanie najgorsza historia.

"Zaginiony testament" to tytuł drugiego opowiadania, w którym "coś" mi nie pasowało. W trakcie czytania tej historii towarzyszyło mi przez cały czas uczucie deja vu. Jestem pewna, że czytałam już podobne opowiadanie. Nie wiem, czy było ono napisane przez Christie czy też nie, ale jestem pewna, że gdzieś już to słyszałam. Chociaż mógł też to być film.

Po przeczytaniu "Tragedii w Marsdon Manor" przez chwilę pomyślałam, że Christie nie powinna pisać opowiadań (prócz "Pułapki na myszy", rzecz jasna). Teraz, po przeczytaniu całej książki nie jestem już tego taka pewna. Na półce mam jeszcze kilka nieprzeczytanych zbiorów opowiadań tej autorki, więc będę miała jeszcze okazję do zweryfikowania swoich poglądów.

Ogółem: 4/6