P. Coelho "Jedenaście minut"

Uwaga! Wpis ten zawiera spoiler!

Autor: Paulo Coelho

Tytuł oryginalny: Onze minutos

Język oryginalny: portugalski

Tłumacz: Basia Stępień, Marek Janczur,

Kategoria: literatura piękna

Gatunek: literatura współczesna zagraniczna

Forma: powieść

Rok pierwszego wydania: 2003
Rok pierwszego wydania polskiego: 2004
Wydawnictwo: Drzewo Babel

Stron: 234

Ocena: 2/6

Z okładki: 

"Maria, młoda dziewczyna z brazylijskiej prowincji, wyrusza w daleką podróż. Jednak świat jest inny, niż sobie wyobrażała. Gorzkie doświadczenia sprawiają, że zostaje prostytutką. Decyduje się na życie bez miłości i wpada w pułapkę, z której wybawić może właśnie miłość.

"Jedenaście minut" to współczesna baśń dla dorosłych, przypowieść o seksie, miłości i przeznaczeniu, które sprawia, że kręte ścieżki naszego losu mogą nieoczekiwanie poprowadzić nas ku szczęściu, choć dawno przestaliśmy w nie wierzyć. "Jedenaście minut" to zarazem głębokie studium o naszej seksualności, o jej sacrum i profanum, o tak ważnej sferze naszego życia, a zarazem tak zakłamanej. To powieść, która nie pozwala na obojętność i budzi nadzieję, że spotkanie z drugim człowiekiem może być najważniejszym doświadczeniem naszego życia.

[Drzewo Babel, 2004]" 

Książka "Jedenaście minut" jest moim drugim spotkaniem z panem Coelho. Wcześniej czytałam "Weronika postanawia umrzeć", która bardziej mi się podobała.

Ok. Co my tu mamy? Maria - piękna, biedna, inteligentna białogłowa wyjeżdża z Brazylii do Szwajcarii, gdzie po pewnym czasie zostaje luksusową prostytutką. W przerwach pomiędzy uprawianiem seksu z klientami, czyta książki, pisze swoje filozoficzne wywody w pamiętniku i szuka swego księcia z Bajki. Pewnego dnia przypadkiem spotyka Ralfa - pięknego, młodego, bogatego malarza. Zakochują się w sobie po uszy (wow!), on jej daje kwiaty (cóż za zaskoczenie!). Wszyscy żyją długo i szczęśliwie. Koniec. Oklaski. Kurtyna opada.

 "Jedenaście minut" to banalna historyjka grubo okraszona odgrzewanymi jak stary kotlet sentencjami. Rażący jest brak elementów zaskoczenia. Wszystko w tej książce jest takie oczywiste, proste i przewidywalne.

 Książka wydaje mi się mało prawdziwa - Maria postanawia zostać prostytutką i pracuje w super luksusowym domu schadzek, gdzie szefem jest sympatyczny facecik, który nie wiele zabiera pieniędzy od swoich pracownic. Nie były wspomniane żadne efekty uboczne pracy prostytuki.

Irytowała mnie główna bohaterka, Maria. Pojęcie samokrytycyzmu było jej obce. Uważała siebie za oczytaną, wspaniałą, kulturalną, luksusową i inteligentną (ha ha ha). Bohaterka nie budzi mojej sympatii. Zdecydowanie za dużo w niej sprzeczności. W swoim pamiętniku pisze głębokie sentencje i rozważania filozoficzne (ha ha ha) a potem zastanawia się, że koleżanki będą się z niej śmiać, jak wróci do Brazylii. 

Spodziewałam się czegoś wstrząsającego, brutalnego i odkrywczego. Tak przynajmniej sugeruje nota na okładce.

Czytając tą książkę odniosłam takie wrażenie, jakby autor przez cały czast starał się usprawiedliwić prostytucję

Nie spodziewałam się po Coelho arcydzieła, książki, która zapiera dech w piersiach. Ale "Jedenaście mniut" totalnie mnie rozczarowało. Tak kiepskiej książki się nie spodziewałam.    

Zakończenie banalne, wręcz idiotyczne. Na razie jestem zniechęcona do książek pana Królika.

Coelho to sprytny facet. Wie, jak zarobić kupę pieniędzy. I ludzie łykają jego książki jak gęś kluski. Jakby ktoś mnie zapytał o przykład komercji, moja odpowiedź by brzmiała "Jedenaście minut".

Zgodzę się w zupełności z opinią spotkaną w internecie - Coelho to wprawny zbieracz cytatów i banałów. Mimo wszystko nie rozumiem ludzi, którzy zaczytują się w jego książkach i (o zgrozo!) uważają je za arcydzieła.

Ogółem: 2/6 

PS. Podoba mi się okładka tej książki.